Από το ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Ὁ πόνος καί ἡ συμπαράσταση, 1961

Τό ἄγνωστο σπίτι

Τό πρωί ξαναρώτησα. Δέν μοῦ εἶπε κανείς.
Δέν ἤξερε βλέπεις κ’ ἡ θάλασσα. Κι ὅλο περίμενα.
Ποῦ νά τρέξω, δέν ἤξερα, ποῦ νά σέ βρῶ.
Κ’ ἐσύ δέν μποροῦσες, ἀλλιῶς, ἀπ’ τό χάραμα,
ψαλιδίσαν τίς ἄκρες τῆς στέγης μου τόσα
χελιδόνια, σπαθίσαν τό φῶς στά παράθυρα,
ἕνα – δυό τους περάσανε μέσα σχεδόν
παρασέρνοντας μάλιστα καί λίγες κλωστές –
ἀχτίνες μαζί τους· σέ κάποιο τους θἄδινες
ἕνα σημεῖο, ἤ μιά μικρή
φωνή σέ πεντάγραμμο.
…